خــــــــدایـم ...
ای تکیـه گـاه بـــی پنـاهی هــای مـــ ــن
ای نیـــــــــایش ِ شعـــر های شبــــانـه ام
تـو را به زُلال اشکـــــــــ های ِ دل هـای شکستــه ی ِ
این مُحــرم قَسـَـــــم
بـــاران ِ آرامــشَ ت را بَر سَر و روی ِ عاشقــان ِ دل سوختــه و دلتنگَـــت بِبـاران

دلم کار دست است ،
خودم بافتمش ! تارش را از سکوت ،
پودش را از تنهایی ،
همین است که "خریدار" ندارد

می پسـندم پاییـز را

که معافـم می کنـد از پنـهان کردن ِ دردی که در صـدایم می پیچـد ُ

اشکی که در نگاهـم می چرخـد ؛

آخر همه مـی داننـد

سـرما خورده ام !!

                                                             

از باغ می برند تا چراغانی ات کنند

از باغ می برند چراغانی ات کنند

تا کاج جشتهای زمستانی ات کنند

پوشانده اند صبح تو را ابر های تار

تنها به این بهانه که بارانی ات کنند

ای گل گمان مکن به شب جشن می روی

شاید به خاک مرده ای ارزانی ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست

از نقطه ای بترس که شیطانی ات کند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست

گاهی بهانه ای است که قربانی ات کنند

غــرورم را کــه مــی شکستــم،

بــا خــود مــی گفتــم:

شکستنــی، رفــع بــلاســت!

او نیــز بــا خــود همیــن را مــی گفــت،

وقتــی دلــم را مــی شکســت . . .